بارکد از زمان شروع در رکود اقتصادی جهانی 4130 پیشرفت بدیعی داشته است. برای سرعت بخشیدن به پروسه خرید، بارکد از سیستم کارت (کارت پانچ) به شکل امروزی به شکل خطوط و فاصلهها که امروز آنها را بر روی بسیاری از اجناس میبینیم تغییر شکل داده است. کارت منگنه به علت پرهزینه بودن مورد استقبال قرار نگرفت و حدود یک دهه زمان گرفت تا بارکد به شکل امروزی عرضه شود. شواهد نشان میدهد که این شیوه برای گرفتن موجودی انبار، کالا و همینطور پردازش اطلاعات، کار آزموده تر است.
سرآغاز منشاء:
بارکد برای اولین بار در سال 1949 توسط نورمال جوزت دوداند، جوانی 27 ساله و فارغالتحصیل از موسسه تکنولوژی درکل (Drexel) معرفی شد. یکی از همکلاسیان او به نام برنارد سیلور به او مراجعه کرد و ایدهای را که از مدیر یک فروشگاه زنجیرهای به گوشش خورده بود را با او در میان گذاشت. سیلور از معاون دانشگاه خواسته بود که بودجهای برای تحقیق بر روی کارآمدی گرفتن اطلاعات بهصورت اتوماتیک در هنگام خروج اختصاص دهد. منظور او شیوه کد مورس ولی ایدئال برای پردازش اطلاعات توسط خطها و نقطهها بود. یک روز که وولند در کنار ساحل به استراحت پرداخته بود طرحی از خطها و نقطهها بهصورت ممتد بر روی شنها کشید. خطهای نازکی از امتداد نقطه و خطهای پهن از امتداد فاصلهها ایجاد شد. در 7 اکتبر 1952 وودلند و همکارش جایزه انحصاری برای اختراعشان دریافت نمودند، هرچند که بارکد تا 15 سال پس از ابداع شدن نیز، مورد استفاده تجاری قرار نگرفت.
استفاده تجاری:
هرچند بارکد بیشتر برای استفاده بر روی تولیدات مختلف شناختهشده است، اما از آن میتوان برای اهداف تجاری دیگری نیز استفاده کرد. بارکد اولین بار بر روی واگنهای باری نصب شد و زمانی که واگنها از اسکنری رد میشدند، بار داخل آنها قابلشناسایی بود. هرچند این شیوه به علت نتیجه ضعیفش موفق نبود. امروزه بارکدها را میتوان در بخشهای مختلف تجارت مشاهده کرد. بهعنوان مثال، اجاره دهندگان ماشین معمولاً بارکدی بر روی ماشینهایشان نصب میکنند تا بتوانند رد ماشین را داشته باشند. خطوط هواپیمایی از بارکد برای جلوگیری از مفقود شدن بار مسافران استفاده میکنند. حتی محققان نیز در تحقیقات خود از بارکد استفاده میکنند. آنها بارکدی را بر روی زنبورها و موجودات زنده دیگر نصب میکنند تا عادات و مهاجرت آنها را بررسی کنند. از بارکد بر روی انسانها نیز استفاده می شود. اغلب بارکدی بر روی مدلهای فشن برای اطمینان از هماهنگی آنها در هنگام اجرا چسبانده میشود. بیشترین استفاده از بارکد بر روی اجناس مصرفی است که تولید جهانی (UPC) برای پاسخ به نیاز دریافت اطلاعات در هنگام خروج در دهه 1970 توسط صنعت خواربار آمریکا به بازار عرضه شد.
آینده:
تولیدکنندگان جامع محصول (UPC) گمان میکردند که کمتر از 10 هزار کمپانی از سیستم بارکد استفاده کنند درحالیکه امروزه بیش از یکمیلیون کمپانی تجاری در بیش از صد کشور جهان از UPC بهعنوان شیوهای برای تشخیص کالاها و اجناس مصرفی استفاده میکنند. همچنان که بارکد در صنایع مختلف دیگر نیز استفاده می شود در آینده انتظار میشود که استفاده از REFP در شیوه تشخیص اتوماتیک بهوسیله امواج رادیویی رایج شود. فرستندههای کوچک نیاز به خط مستقیم بارکد اسکنر نخواهد داشت، بنابراین در معرض کنترل نخواهد بود.
فرستنده امواج رادیویی اکنون در بسیاری از مغازههای خردهفروشی برای جلوگیری از سرقت و نیز برای بهبود بخشیدن به وضعیت ترافیک استفاده میشوند. استفاده از REID به علت هزینه بالای تراشههای سیلیکونی محدود است. امروزه هر تراشه بهطور میانگین 5 سنت است که باید برای استفاده بهطور گسترده قیمتش کمتر از 1 سنت باشد. بهزودی علامتهای ترکیبی در Rss، استفاده از بارکدها را بر روی کوچکترین اشیا مانند دانه ی انگور و یا یک عدد قرص ممکن میسازد.
تاریخچه بارکد:
تاریخچه بارکد به دوران رکود اقتصادی جهانی (1930) برمیگردد. در آن زمان برای تسریع خریدوفروش و کاهش هزینهها، کارت منگنه تبدیل به بارکدهای امروزی شد. کارت منگنه بسیار پرهزینه بود. لذا مخترع آن این ایده را رها نمود. بیش از یک دهه بعد بارکد در سادهترین شکل طراحی شد. ایده ابتدایی بارکد از مورس کد گرفته شده است با این تفاوت که در بارکد تلفیقی از نقطهها و فاصلهها بهصورت خطهای باریک و پهن استفاده می شود. نخستین بار برای اسکن بارکد از تلفیق لامپ های 500 وات در صنعت فیلم استفاده شد. این روش باعث ایجاد نور شدید و آسانتر شدن مرحله اسکن در زمان خود گردید. ازآنجاکه بیشتر کمپانیها به دنبال شیوهای برای کم کردن مخارج بودند، تکنولوژی بیشتری لازم بود تا استفاده از این سیستم امکانپذیر شود.
هر چه بارکد قدمت بیشتری مییافت، ایدهها و اختراعات بیشتری برای توسعه آن به اجرا درمیآمدند. خطوط موازی تنها شکل استفادهشده برای تشخیص و شناسایی اجناس در زمان توسعه بارکد نبودهاند، شیوههای دیگر شامل بارکدهای 2D و یا کدهای ماتریکسی میشود. برای کدگذاری در این روش از نقطهها، دایرهها و اشکال مختلف هندسی استفاده می شود. پیچیدگی اشکال این امکان را فراهم میکند که بیشتر از یک داده در یک کد قرار داده شود. بااینحال این شیوه بهاندازه بارکدهای خطی و یا ID رایج نیست. بارکدهای 2D را بیشتر میتوان در نرمافزارهای تلفنهای همراه، مانند رمزگذاری URL و عکسها و یا همچنین در اطلاعات خرید بلیتهای سینما و برنامههای ورزشی بر روی تلفن همراه یافت.
تا دهه 1960 از لیزر برای اسکن بارکد استفاده نشد. در ابتدا فقط یک لیزر برای اسکن بارکد استفاده میشد ولی خیلی زود از لیزرهای دیگر در جهتهای مختلف برای تسریع و تسهیل کار استفاده شد و لیزر بر اساس پهنای خطوط شمارههای بارکد را شناسایی میکند. فاصله سفید بین خطوط نشانگر این است که یک شماره تمامشده و شماره بعدی شروع شده است و امروزه ما از کدهای استاندارد 11 رقمی برای شناسایی یک کالای خاص استفاده میکنیم. این کد را کد جامع محصول و یا UPC مینامند.
این شیوه در سال 1973 توسط شرکت کروگر آزمایش گذاشته شد و از سیستم (bull’s eye) استفاده شد. ازآنجاکه این سیستم اغلب ناخوانا بود ازنظر کارآمدی مورد استقبال قرار نگرفت. یک سال بعد سیستم IBM و بارکدهای خطی تصویب شد و دوره جدید بارکد شروع شد در حال حاضر تقریباً بر روی هر وسیلهای که ما خریداری میکنیم از کامپیوتر و بلیتهای بازی بیسبال گرفته تا جستجو در تلفن همراه در فضای مجازی، از بارکدها استفاده می شود و فقط بخشهای کمی از زندگیمان است که در آنها بارکد وجود ندارد.
بارکد بخش جداییناپذیر زندگی روزمرهمان هستند.
لیبل اسکنرها
در سالهای اخير، ریبون های سیاهوسفید ظاهراً همشکلی كه روی بسياری از كالاهای تجاری از قبيل مجلات، نوشابهها، كنسروها، کتابها، انواع جعبهها و … چاپ میشود، بسياری ازنظرها را به خود جلب كرده است. اين ریبون های سیاهوسفید كه باركد نام دارند، علائمی هستند كه حاوی اطلاعاتی در مورد کالاها میباشند. برای رمزگشايی اين علائم بايد از دستگاهی به نام اسكنر باركد استفاده نمود كه بارکد را بهصورت نوری میخواند و به كامپيوتر متصل به آن منتقل میکند. اسكنر باركد از خود نوری میتاباند كه پس از برخورد با ریبون های سیاهوسفید باركد، دوباره به دستگاه بازباتانده میشود. جاهايی كه سياه است نور را كمتر و جاهایی كه سفيد است، نور را بيشتر بازمیتابانند و درنتیجه اسكنر میتواند تغييرات و در حقيقت پهنای ریبونها را تشخيص دهد. اين ریبون ها بسته به ضخامتشان و فاصلهشان از هم اطلاعات مختلفی را در بردارند (ارتفاع خطوط، اطلاعاتی را بيان نمیکند).
معمولاً، اطلاعات مربوط به محصولات بهصورت فایلهایی در حافظه كامپيوتر ذخيره میشوند كه برای دستيابی به آنها بايد از كد مربوطه استفاده كرد. بهعنوانمثال در هر فروشگاه، فروشنده كامپيوتــری در دسترس دارد كه با استفاده از آن و اسكنر متصل به آن، باركد موجود درروی كالا را میخواند. با اين عمل، كامپيوتر يك كد دريافت میکند و در حافظه به جستجوی اطلاعات مربوط به آن میپردازد. پس از يافتن اطلاعات متعلق به كالا، آنها در صفحهنمایش كامپيوتر نمايان ساخته و قيمت كالا را اعلام مینماید. در ضمن همزمان با فروش هر کالا، يك واحد از تعداد كالاهای موجود در فروشگاه كسر میگردد. بدين ترتيب مدير فروشگاه در هرلحظه میتواند دريابد كه چه تعداد از يك كالای خاص در فروشگاه و انبار وجود دارد. لازم به ذكراست كه فروشنده میتواند هر زمان كه خواست قيمت را تغيير دهد.
